Sevginin acıma’sız olduğu üzerine muhteşem bir film.
Hayal edin!
Karanlığın derinliklerinde yol alırken, mutlak bir sessizliğin ıssızlığına yenik düşmeden yaşamı sürdürmeye çalışmak…
Dışarıyı göremeden, kendi ayak seslerini bile duyamadan yaşamak.
Etrafımızdaki insanları, kokularından ya da dokunuşlarından hissedilen empatiyle ayırt edebilmek…
Görme ve sesten yoksun olarak hayatı nazik bir şekilde yaşama kapasitesine sahip olmak.
Ve bütün bu zorluklara rağmen o yaşamı özgür ve muhteşem kılmak…
Oscarlı Bir Film
Arthur Penn’in yönettiği 1962 yılı yapımı bu siyah beyaz filmde çocuk ve öğretmen rollerini oynayan oyuncular Oscar ödülüne layık görüldü. Film, henüz 19 aylıkken yüksek ateş nedeniyle işitme ve görme duyularını kaybeden Helen Keller’ın gerçek öyküsünü anlatıyor. Hastalığı tedavi etmeye çalışan ailesi, onun eğitimini ihmal etmiş ve onu sahipsiz bir hayvan gibi büyümeye terk etmiştir. Film, Helen yedi yaşındayken işe alınan öğretmeninin yolculuğunu ve bir ay içinde onu eğitmek için verdiği mücadeleyi anlatıyor.
Filmde olduğu gibi gerçek hatta da Helen’in öğretmeni de pek çok zorluklara göğüs germiş, görme yeteneği çok düşük biriydi. Genç Helen’le karşılaştığında gördüğü manzara çok üzücüydü ve belki de başkaları için bundan iyi bir şey çıkabileceği neredeyse düşünülemezdi. Onun vahşi davranışlarını normalize eden ailesi ona acımış, ancak bunun ona karşı bir iyilik olmadığını anlayamamıştı. Helen’in önündeki en büyük engelin körlüğü ve sağırlığı değil, ailesinin ona gösterdiği şefkat ve sevgi dolu ilgiydi.
Ve öğretmen şöyle dedi;
– “Ona o kadar acıdınız ki, onu bir hayvan ya da evcil hayvanınız gibi beslediniz. Ona bir şeyler öğretmek yerine kendi haline bırakmak daha kolay değil mi? Böyle yaptığınız sürece hiçbir şey düzelmeyecek…”
Yere düştüğünde bebeğini tekmeleyen zürafanın hikayesi gibi… Bilmeyenler için anlatayım;
Zürafanın Hikayesi
Yeni doğan zürafa annesinin karnından yaklaşık 2.5 – 3 metrelik bir yükseklikten sırt üstü aşağı düşer. Doğumdan hemen sonraki birkaç dakika içinde yüz üstü döner ve ayaklarını altına alır. Doğum sıvısının son kalıntılarını yüzünden ve kulaklarından silkeler.
Artık, onu en seven kişiden ANNESİNDEN alacağı sert ama bir o kadar da şefkatli ilk hayat dersine hazırdır!
Anne zürafa bebeğinin üzerine eğilir ve ön ayaklarıyla onu tekmeleyerek ayağa kalkmaya zorlar. Yavru zürafa ayağa kalkana kadar bu zorlu süreç defalarca tekrarlanır. Bu mücadele çok önemlidir. Yavru zürafa kendini yere attıkça anne onu tekrar tekrar tekmeleyerek kalkması için uyarır. Ve en sonunda, yavru zürafa titreyerek ayakta durmayı başarır.
Daha sonra anne zürafa onu yeniden tekmeleyerek yere düşürür. Neden mi? Ona düştüğünde tekrar nasıl ayağa kalkacağını hatırlatmak için!
Bilmeyen gözler için son derece vahşi olan bu eylem, tek savunması bacakları olan zürafanın defalarca hayatını kurtaracaktır.
Alınacak Ne Çok Dersler Var
Ben bu filmden çok etkilendim.
Mesele yalnızca bize oldukça sert davranan öğretmenlerimiz, eşimiz, ailemiz değil…
Mesele belki de bize sert davranan yaşamın kendisi…
Belki de Mevlana’nın dediği gibi;
“Sopayla kilime vuranın gayesi, kilimi dövmek değil, tozunu almaktır.”
Ne dersiniz?